Túrurin byrjar á krossinum, har Landavegur og Velbastaðvegur skarast. Haðan fylgir tú gøtuni oman til Sandá og bóndagarðin, har gøtan til Kirkjubøar byrjar. Far haðan niðan í brekkuna. Tá ið tú ert komin niðaná, vend tær so á og hygg oman yvir Havnina og út á Nólsoynna. Tá ið tú heldur fram, gakk um hamarsskortin Reynsmúla til Reynsmúlalág. Her eru tvey vøtn, har rytur eru um summarið. 

Gakk eftir varðunum, og tú sært á ein bergklett. Kletturin varð brúktur til uttandura fólkafundir frá 19. øld og upp í 1960-árini. Á hesum fundum vórðu røður hildnar, fosturlandssangir (skrivaðir til høvið) vórðu sungnir, og flaggað varð við Merkinum. Tað er lætt at ímynda sær, hvussu mannamúgvur hava sitið í brekkunum framman fyri hetta hásætið og lurtað eftir fólkum sum Jóannesi Patursson (1866-1946), undangongumanninum í føroysku tjóðskaparrørsluni.  Siðvenjan við fólkafundum er framvegis livandi ikki minst í Havn ólavsøkudag. 

Eftir Reynsmúlalág gongur gøtan suðureftir. Meðan gingið verður, njót stórbæra útsýnið yvir Sandoy, Hest, Koltur og Vágar. Sambært søgn helt ein ungur maður í Koltri, nevndur Magnus, saman við eini gentu úr Hesti. Pápi gentuna visti einki um hetta sambandið. Tá ið tað rak suður, svam Magnus frá Koltri yvir í Hest at eiga eina løtu saman við gentu síni, og tá ið rákið skifti, svam hann aftur til Kolturs. Pápi gentuna varnaðist hesar ástarfundir. Og ein dagin, Magnus kemur upp á land, stendur faðir gentuna fyri honum við øks í hendi og hóttir við at drepa hann. Magnus varð tvingaður útí aftur  og varð ongantíð sæddur aftur. Rákið tók hann við sær til havs. Søgnin sigur, at í hevnisøku tók íðan, sum verður nevnd Grísarnir, seg upp stutt eftir tað í Koltursundi, og har leikar hon í tann dag í dag.  

Tá ið tú nærkast Kirkjubø, sæst Kirkjubøhólmur, sum var fastur í oynni og bygdini. Toftirnar eftir gomul hús síggjast framvegis á hólminum. Haðan gongur gøtan oman í bygdina og endar við eitt liða einar 50 metrar úr næstu húsum.

Kirkjubøur er vøkur og hugnalig bygd, og flestu húsini eru bygd í gomlum sniði. Í bygdini er nógv, sum vert er at síggja, ikki um at tala Kirkjubømúrurin, toftirnar av gomlu dómkirkjuni, sum hildið verður varð bygd um ár 1300, Stokkastovurnar, gamli bóndagarðurin frá um leið 1350, bygdur á toftirnar av gamla biskupasætinum, og Ólavkirkjan, sum er elsta kirkja í landinum, sum enn verður brúkt. Hon varð bygd í 13. øld.

Túrurin kann verða gingin báðumegin frá. Tað er heldur lættari at ganga til Kirkjubøar.